Âşıkların Endîşesi

Mürşid-i Azîzim Muzaffer Efendi Hazretleri buyurdular ki :

O kadar muhabbet ederdi ki ashâb-ı kirâm efendilerimiz. Hattâ sahabeden birisi, günden güne sararır, yemez içmez, zayıflamış. Efendimizin nazar-ı dikkatini celb etdi bu ve ona sordu, " Yâ Sevbân, sararmışsın, yemez içmezsin, rahatsız mısın?". "Yok Yâ Resûlallah, benim kalbimde bir düşünce var, o düşünce beni kemiriyor". "Nedir düşüncen?". O sahabe, o mübârek zât, Allah ondan râzı ola, "Yâ Resûlallah, ben seni öyle bir aşkla seviyorum ki seni görmediğim gün su içmez gibi, ekmek yemez gibi, hava almaz gibi oluyorum. Bir adam hava almadan, su içmeden, yemek yemeden yaşayamadığı gibi, seni göremediğim gün, ben bu hâldeyim. Senin cemâlini görmemeye bir sâat tahammülüm yok benim. "Eh peki görüyorsun işte". "Öyle ama içimde bir düşünce var Yâ Resûlallah. Yarın kıyâmet gününde senin makâmın elbet ki a'lâ-yı illiyyîndir, bizim makâmımız senden dûndur. Dünyâda biz seni bir sâat görmemeye tahammül edemiyoruz, Cenâb-ı Hakk seni âhiretde yüksek makâma verir, bizi dûn makâma verirse, seni göremezsem benim hâlim nice olur? Allah beni cennetine de koysa, cennet bana dar gelir Yâ Resûlallah. Bunu düşünüyorum" deyince Efendimiz buyurdular ki, bize bir müjde verdiler, "Ey Sevbân, müjde olsun, kişi sevdiği ile beraberdir. Kim kimi seviyor onunla beraber. Sen de benimle berabersin" buyurdular, cennetde, "cennetde benimle berabersin".  

İşin başı muhabbet. Yani bundan maksadımız, anlatdığımdan gâye, Resûlullah'ı sahabe böyle severlerdi. 

www.muzafferozak.com