Kabe Örtüsüne Yapışmış Bir Genç Kız

Zünnûn-ı Mısrî Hazretleri buyuruyorlar ki :

Kabetullah'da tavâfdaydım, birden göğün en ucuna kadar çıkan bir nûr belirdi. Şaşırdım kaldım. Tavâfımı tamamladım ve bu nûr neydi acaba diye düşünmeye başladım. O aralık hazîn bir ses işittim. Bir de bakdım ki genç bir kız, Kabe'nin örtüsüne yapışmış, şöyle terennüm ediyor :

Ey sevgilim sen bilirsin sen bilirsin ey sevgilim

Bedenimin zayıflığı ve gözyaşlarım sırrımı ifşâ ediyor ama

Ey Azîzim sevgimi dâimâ gizledim ne kadar daralsa da içim

Hazret-i Şeyh diyor ki, "Bu sözleri duyunca allak bullak oldum ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Kız şöyle devâm etdi : 'Allahım, Efendim, Mevlâm! Bana olan muhabbetin hürmetine günahlarımı mağfiret etmez misin?'. Bu son cümlesine dayanamadım, dedim ki ona, 'A kızım, bana olan muhabbetin diyeceğine, benim sana olan muhabbetim deseydin ya' dedim. Kız şöyle cevâb verdi, 'Sana ne ey Zünnûn! Allah'ın onları onların Allah'ı sevmesinden daha önce sevdiği bir topluluğun olduğunu duymadın mı sen? Sen bilmiyor musun ki, Allah, "يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُٓ" buyurdu. Demek ki Allah'ın onlara muhabbeti, onların Allah'a muhabbetinden öncedir'. Dedim ki, 'Peki benim Zünnûn olduğumu nereden bildin?'. Kız dedi ki, "Ey sersem! Kalblerin sırlar meydanında cevelân etdiğini bilmiyor musun? İşte ben seni böyle tanıdım'. Sonra bana dedi ki, 'Arkandakine bir bak'. Bir ân arkama döndüm, bir şey göremedim, yüzümü çevirdim, onu göremedim. Bilemiyorum onu gök mü kapdı yoksa yer mi yutdu.