Resûlullah'ın Sohbetiyle Yaşayanlar

Mürşid-i Azîzim Muzaffer Efendi Hazretleri buyurdular ki :

Ashâb-ı kirâm demek Resûl-i Ekrem'in arkadaşları. Peygamber'i görmüş, Resûl-i Ekrem'e îmân etmiş, Resûl-i Ekrem'in huzûrunda oturmuş. Bâhusûs seyyidina Ebâbekir, Ömer, Osman ve Ali gibi ki Hazret-i Ali Efendimizin evinde büyümüşdür. Diğer ashâb ki, Huzeyfetü'l-Yemânî gibi, Ebü'd-Derdâ gibi, bu zevât gece-gündüz Peygamber'in dâimâ berâberinde yani Ashâb-ı Soffe gibi. Hattâ Ashâb-ı Soffe, yemeği içmeği terk etmişler, bir lokma ekmeğe râzılar, bir hırkaya râzılar, Peygamber'in kapısı önünde oturuyorlar ve Resûl-i Ekrem dışarı çıkdığı vakitde, "Ey Allah'ın Resûlü! Ey Allah'ın Habîbi! Allah sana ne öğretdiyse bize onu takrîr et, öğret" diyorlar Peygamber'e, bekliyorlar. Resûlullah'ın cemâli ile doyuyorlar yani onunla geçiniyorlar.

Hatırlarsanız, "İnsanın kemâli, kemâl sâhibleri ile berâber olmakdan geçer" demişdik. Tarîkat-ı aliyye de işte bu esâs üzerine kurulmuşdur. Zâten Ashâb-ı Soffe de, ilk dervîşler olarak kabûl edilmişdir. Mürîd, mürşidine ne kadar sıkı bağlanır, mürşidini ne kadar çok sever, mürşidinden istifâde etmek için ne kadar gayret gösterir ve ne kadar fedâkârlıkda bulunursa, işte o kadar çabuk ilerler ve o kadar yükseğe yükselir. Diğer bir ifâde ile, mürîdin mürşidden istifâdesi, halkdan uzletine ve mürşidine teslîmiyyetine bağlıdır.

Muhabbetin en ileri derecesi, sevenin sevdiğine hava gibi, su gibi dâimâ muhtâc olmasıdır, onsuz aslâ yaşayamamasıdır. Eğer mürîd de mürşidini böyle severse, o zaman engeller kolayca aşılır, mesâfeler hızlıca kat edilir ve maksada çabucak erişilir. Yoksa iş uzar, zahmet artar, yol bitmez.

Dervîşlik dediğim manâ gayrısından uzlet ister

Gece gündüz dîdâr için tevhîd ile sohbet ister

Hiç bir kişi erişmedi taklîd ile bu menzile

Vâsıl olup ulaşmağa şeyh yüzünden halvet ister

www.muzafferozak.com