Herkes Ağlarken Gülen Delikanlı

Şeyhü'l-Ekber Hazretleri buyuruyorlar ki :

Bize bu hikâyeyi Muhammed ibn İsmâil el-Yemeni Mekke’de anlatmışdı. O'na da Abdurrahman ibn Ali, ona da Ebûbekir ibn Habîb el-Amiri, ona da Ali ibn Ebî Sâdık, ona da Ebû Abdullah ibn Bakuya eş-Şirâzî, ona da Bükran ibn Ahmed, ona da Yusuf ibn el-Hüseyn anlatmış. Şöyle dedi : "Zünnûn'un yanında oturmakdaydım. Etrâfında insanlar vardı, onlara bir şeyler anlatıyordu. Orada bulunanların hepsi ağlıyordu. Yalnız bir delikanlı gülüyordu. Bunu üzerine, Zünnûn o gence sordu, 'Delikanlı, sana ne oluyor ki herkes ağlarken sen gülüyorsun?' dedi. O genç de ona şu şiirle karşılık verdi :

Bu insanların hepsi cehennem korkusuyla ibâdet ediyorlar

Ateşden kurtuluşu büyük saâdet sayıyorlar

Oysa bende ne cennet ne de cehennem düşüncesi var

Çünkü ben aşkım karşılıksız olsun istiyorum

Bunun üzerine o gence  sordular, "Peki Allah seni kovarsa ne yapacaksın?" dediler. Bu defa şu şiiri okuyarak cevâb verdi onlara :

Eğer vuslat bulmasaydım bu aşkda

Evimi barkımı ateşe atardım

Acının hüküm sürdüğü bu cehennemî yerde

Sabah akşam ev halkımda âilemde

Gözyaşlarımla büyük bir heyecan uyandırırdım

Ey müşrikler gelin öyleyse ağlayın bana

Ben âciz bir kulum ama Yüce Mevlâ'ya âşıkım

İddiâmda sâdık olmasaydım eğer

Çetin bir azâba çarptırılırdım