Ey Gönül Sen Bu Cihândan Âh ki Hiç Usanmadın

NUTK-İ ŞERÎF

Ey gönül sen bu cihândan âh ki hiç usanmadın

Dirliğin gafletde geçdi hîç ölümün sanmadın

Niçe bir bu cürm ü 'isyân kanı Allâh korkusu

Bî-hayâlık pîşen oldu kimseden utanmadın

Her gice ser-hôş u gâfil her seher mahmûrsun

Ey dirîğâ sen bu gaflet sücisine kanmadın

Çün sana oldu sanâ'at yimek ü içmek harâm

Hîç kanâ'at şerbetine barmağını banmadın

Başına ol baht u devlet tâcı kaçan urula

Biline çün zühd ü hizmet kuşağın kuşanmadın

Çün kılavuzsuz yürürsün yoldan azsan tan mıdır

İşlediğin işi niçün bir uluya tanmadın

Bunca mâh u sâl içinde hâsılın cürm ü günâh

Ey hayıf kim geçdi 'ömrün bir 'amel kazanmadın

Dün ü gün hîçe satarsın bu 'ömür sermâyesin

Hey seni aldadı dünyâ sanma kim aldanmadın

Akla uysan tutar idin hakka hakdır dir iken

Sen meğer kim nefse uydun hak söze inanmadın

Her zamân fısk u şekâvet ehlinin hem-rengisin

Bir nefes ehl-i sa'âdet rengine boyanmadın

Niçe kez urdu tabânçe sana bu çarh-ı felek

Ey gönül sen key delisin kim henüz uslanmadın

Mevt yili esmezden önden tövbe suyunda yunup

Meskenet toprağı içre 'aşk oduna yanmadın

Ko Kemâl Ümmî'yi bâri kârubândan kalmasın

Çünki sen gâfil yatarsın uykudan uyanmadın

Kemâl Ümmî

Kuddise Sırruh