Peygamber Efendimiz'in yetîm kalmasında büyük esrâr-ı ilâhî vardır. Cenâb-ı Peygamber, daha annesinin karnındayken, Allah teâla ve tekaddes Hazretleri, babası Abdullah'ın rûhunu kabzeyledi. Peygamberimiz altı yaşında iken de annesi Âmine'yi kaybetti. Peygamberimiz, hem anadan hem babadan yetîm kaldı. Melekler, Resûl-i Ekrem Efendimizin Allah katındaki kadr-i vâlâsını bildiklerinden bu işe şaşırıp Cenâb-ı Hakk'a sebebini sorduklarında Cenâb-ı Hakk celle ve a'lâ şöyle buyurdu :
Eğer anası babası yaşasalardı, eziyet ve cefâ gördüğünde, onlara seslenecek ve onlardan yardım isteyecekdi. Onları erkenden aldım ki, başına bir iş geldiğinde bir tek bana seslensin...
"وَكَفَى بِاللّهِ وَلِيًّا وَكَفَى بِاللّهِ نَصِيرًا / Ve kefâ billâhi veliyyen ve kefâ billâhi nasîrâ" âyet-i kerîmesi bu sırra işâret eder. Âyet-i kerîmenin meâli "Dost ve yardımcı olarak Allah yeter" demekdir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder