Efendi Hazretleri, mürşidi Fahreddin Efendi Hazretlerinin bir zikir meclisinde iken, adamın biri cezbe alâmetleri gösterip sayhalar atmaya başlamış. Fahreddin Efendi Hazretleri, adamın yanına gelip, gür sesiyle "Sus! Ne bağırıyorsun!" diyerek adamı bir güzel haşlayınca, adam, hemen kendine gelip eski hâline dönmüş. Muzaffer Efendi Hazretleri, pek rikkatli bir kalbe mâlik olduklarından bu hâdise kendilerine çok tesîr etmiş, adamın hâline çok üzülmüş, "Keşke Efendi Hazretleri herkesin içinde böyle yapmasaydı, adam çok mahcûb oldu" diye içinden geçirmiş. Zikirden sonra şeyhine sormuş, "Efendiciğim, zikirde vecde gelen birisini kendi hâline bırakmak gerekir diye biliyordum, halbuki siz adamı fenâ hâlde paylayıp susturdunuz, bunun hikmeti nedir?" demiş. Fahreddin Efendi Hazretleri buyurmuşlar ki, "Evlâdım, senin bildiğin doğru ama o, cezbesi gerçek olanlar içindir. Bu adamın cezbesi sahteydi, eğer gerçekden cezbeye gelmiş olsaydı, bırak benim bağırmamı, dünya yıkılsa haberi olmazdı. Halbuki benim bir tek îkâzımla hemen kendine geliverdi".
Her ne denlü âh u feryâd ile etsen hây u hû
Ma'rifet olmayıcak gelmez sana Hakk'dan koku
Kendini bilmeğe sa'y et 'ârif ol gayrıyı ko
Geçdi ömrün gaflet ile sôfî Hakk'ı bilmedin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder