Mürşid-i Azîzim Muzaffer Efendi Hazretlerini tanıyan zevât ile yapdığım görüşmeler meyânında Sahaflar Çarşısının mümtâz sîmâlarından İbrâhim Manav Beyefendi ile de uzun bir röportaj yapmışdım. 2013 senesindeki o röportajın Efendi Hazretleri ile alâkalı kısmını yazıya geçirmek ancak şimdi nasîb oldu. İbrâhim Bey, sahaflık mesleğinde ustalarından biri olarak kabûl etdiği Efendi Hazretleri hakkında şunları söylemişdi :
Efendim, herkesin branşı vardı. Hacı Muzaffer, Arapça kitâblarda ve tasavvuf kitâblarında bir numaraydı. Bir de hat sanatında. Hat sanatını çok iyi bilirdi.
Çıraklıkdan sonra ben bu dükkânı açdım. En son ustam İsmâil Dilmen'di. O Çarşı'nın tellâlıydı veyâ Çarşı'nın mezat ustası diyebileceğimiz adamıydı. Fakat çok yaşlandığı için rahmetli Hacı Muzaffer beni çağırdı, dedi, "Senin ağzın laf yapıyor, bundan sonra müzâyedeleri sen yapacaksın" dedi. Yaşım yirmi beş.
Merhamet sâhibiydi. Ben dükkânı açdım, parasızım. Benim gururumla oynamamak için bana para yardımı filan yapmıyor. Borç aldım annemin altınlarını bozdurdum, sermâye yapdım. Her yerden kitâb alıyorum, birer tâne alıyorum, satıyorum tekrar alıyorum. Bir gün çağırdı beni. İbrâhim Müteferrika'nın basdığı küçük bir kitâb, Târih-i Der-Diyâr-ı Bosna diye, Bosna târihi, Ömer Bosnavî'nin yazdığı, çok kıymetli o zaman. Bugün onun değeri on milyon filan yani, söyleyeyim. Çağırdı beni, bakdım gâyet güzel kitâb, "Efendim ne takdÎm edeceğiz?", "Yüz lira ver yeter" dedi. "Aman efendim çok ucuz" dedim. "İtiraz etme al" dedi. Sonra bir müşteri gönderdi bana. Hayri Bey vardı, Osmanlı Bankasında çalışan, Müteferrika hastası, hiç evlenmemiş, kitâblarıyla evlenmiş. Sonra onun kitâblarını gene biz aldık, Hacı Muzaffer aldı, altmış dört bin liraya. Satdık, satdık, bir tâne boş kitâb yokdu içlerinde. Neyse Hayri Bey geldi. Hayri Bey'i de o göndermiş, o kitâbı alsın diye. "Hayri Abi, valla aldım daha bakamadım" dedim. "Ulan o bana lâzım, bin lira vereceğim, bir de yüz lira sana bahşiş vereceğim" dedi. Büyük para. Dükkânın kirâsı altmış lira filan. İyi dedim Allah râzı olsun. Bin yüz lira, o bana büyük sermâye oldu. Öyle merhametli tarafı da vardı.
Daha çok hâtıraları var. Meselâ kamyonla kitâb alırdık. Kitâbları Çarşı'nın garîbanları taşır. Böyle küçük çocuklar vardır, çıraklar vardır filan. Esas hammallar taşır ama onlar da yardım eder. Yarım saatde, bir saatde kamyon boşalır. Parayı Cihâd Abi'ye verir. O der ki, "Efendim, gençlere beşer lira vereyim mi?". "Hayır, on beşer lira vereceksin" der. On beş lira büyük para. Benim haftalığım on beş liraydı. O para için bir hafta çalışmamız lâzım. Öyle merhamet sâhibi adamdı.
Açıkdı, sofrası çok açıkdı. Ne zaman gitsen, açıkdı. "Girin" derdi. Mutlaka bir şey ikrâm ederdi, pastasıydı, böreğiydi filan.
1950-51 senelerinde başkanımızdı bizim, Çarşı'nın başkanıydı. Cemiyetin başkanı, Sahaflar Derneğinin başkanı. Fakat bakdı cemiyet başkanlığının bir sürü formalitesi var, emniyete gideceksin, imzâ vereceksin, sorguya çekecekler, bilmem ne filan. Dedi, "Ben bunları yapamayacağım, siz gençlere devrediyorum" dedi. Sonra rahmetli İhsan Abi var, İhsan Manavoğlu, o daha cevval. Gençlere yol verdi. Dedi ki, "Oğlum ben hem kitâb yazıyorum, hem sahaflık yapıyorum, bir de çok misâfirlerim var, gelip gidiyorlar, lütfen beni Cemiyet'le filan uğraşdırmayın". "Peki" dedik, emir telakkî etdik, rahatsız etmedik. Ben de Cemiyet'de epey çalışdım, hattâ iki üç devre de başkanlık yapdım.
Bir de rüyâmı anlatmak istiyorum. Vefâtından sonra bir rüyâ gördüm. Karlı bir gündü fakat rüyâda çok güzel bir havada çok büyük bir kahve var, açık. İki yüz üç yüz kişi var. Efendi bembeyaz, beyazlar giymiş, belinde kuşağı da var, başında tâcı. Kahveyi pişiriyor, çayı pişiriyor, servisi de kimseye bırakmıyor. Ben gidiyorum, "Efendim yardım edelim , siz yorulursunuz" diyorum. "Yok" diyor "evlâdım, ben yapacağım" diyor. Bunu ben bir kaç kişiye söyledim. Dediler ki rahmet dağıtıyor.
İnanırsınız, inanmazsınız ama ben, bana duâ etdiğini biliyorum, beni çok sevdiğini biliyorum.
www.muzafferozak.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder